Once upon a time...!

Once upon a time we build castles, the castles of dreams. Together we dreamed of a life full of love and peace. The life free of caste barriers, the unwritten, illogical barriers. We dreamed of a happy family. It were all seemed easy while dreaming. But deep inside we were fighting with our thoughts, between the reality and the dreams. The reality felt harsh and hurting. The reality has had some rules. The illogical rules of caste barriers. Rules as per the mind sets of the people.

                                 Most of the time we avoided the reality and shared the maximum possible time together. We used to talk for hours I remember. The talks included the Laughs, the Cries, the Hugs and the Kisses and were used to end up sleeping in each other’s arms. We were happy but the universe believes in balance and life (nature) got its rules. Change; one of the rule. Change is the unchanging law of nature. Life changes as we grow, so there came a time for change, to take decision. We earlier thought of the time (the decision time) many a times and always ended up crying. But then there was no option.

                                There seemed two roads to me, one towards those beautiful castles and the other one seemed dark. I was ready to fight for love, for a battle for peace. However she choose the other road. She choose our family’s happiness over ours. I think she was wiser than me in taking decisions. I mean how can a fight, a battle with the family and society leads to peace and love. That was illogical. So finally we broke up happily with tears of joy for we shared the best time together. But we were also aware about the volcanoes of pain erupting under those tears. We separated physically…

“I can still feel her first smile to me and it’s not yet been possible to get over her last tears to me,

I can still feel her hand in mine like for the first time and it’s not yet been possible to get over her good bye wave,

I can still feel the sweetness of our late night talks and now the lonely cries are like hell,

The memories of her tight hugs are the best ones and now the rare sleepy nights with the night mares are the worst things to bear,

The feelings that were comforting then are the most hurting ones now”

But this is life so it’s all worthy, the beautiful and the ugly…..
        

                                -Jaimin Patel

પેટ્રોલ અને ડીઝલ

પેટ્રોલ/ડીઝલ લાંબો સમય સુધી રહેવાનું નથી કે આપણે લાંબો સમય એને રાખવા સક્ષમ નથી?
----------------------------------------------------------
થોડા દિવસ પહેલા હેવમોર સર્કલના (હાલનું રોકસ્ટાર સર્કલ😉) ટ્રાફિક સિગ્નલ પર એક વિચાર આવ્યો. ગ્રીન સિગ્નલ થવા માટે લગભગ બે મિનિટ જેટલી વાર હતી એટલે મારી છેલ્લા દોઢ વર્ષથી પડેલી ટેવ મુજબ મેં બાઈકનું એન્જીન બંધ કર્યું. ધીમે ધીમે બાજુમાં વાહનોની સંખ્યા વધતી ગઈ, એક મિનિટ પછી હું બે/ત્રણ/ચાર પૈડાંવાળા વાહનોથી ઘેરાયો. એમાંથી બે ચારને બાદ કરતાં કોઈનુંય એન્જીન બંધ નહતું. આ લગભગ રોજનો સિનારિયો હતો. એ જોઈને મેં વિચાર્યું કે આમ એક સિગ્નલ પર કેટલું પેટ્રોલ/ડીઝલ વેસ્ટ થતું હશે? શહેરના દરેક સિગ્નલ પર કેટલું? ગુજરાતના દરેક સિટીમાં કેટલું? વગેરે વગેરે. સાંજે ઘરે પહોંચી ગૂગલબાબાને પૂછ્યું તો એમણે એક પીડીએફ આપી જેમાં કોઈ કોલેજના વિદ્યાર્થીઓએ એક ચોક્કસ સિટીના સાતથી આઠ ટ્રાફિક સિગ્નલોનો અઠવાડિયા સુધી સર્વે કર્યો અને અંતે મળેલ આંકડા ભયજનક રીતે નોંધણીય હતા. એક શહેરના સાત સિગ્નલ પર દરેક અઠવાડિયે લગભગ 2200 લિટર જેટલો પેટ્રોલ અને ડિઝલનો સંયુક્ત જથ્થો આઈડિયલ (એટલે કે વાહનની ન્યુટ્રલ) પોઝિશનમાં વેસ્ટ જતો હતો.(લિંક પહેલી કોમેન્ટમાં મુકેલી છે) આ આંકડાએ એક રીતે મને હચમચાવી નાખ્યો. જો એક સિટીના માત્ર સાત સિગ્નલ પર જ આવી હાલત હોય તો [(ટોટલ નંબર ઓફ સિટીઝ)×(સિટીવાઇઝ ટોટલ નંબર ઓફ ટ્રાફિક સિગ્નલ)× (2200÷7)]નો એપ્રોક્સીમેટ આંકડો કેટલે પહોંચે?!?!! ઇન્ડિયા ટુડેના એક અહેવાલ મુજબ એકલા દિલ્હીમાં દરરોજ 40000 લિટર પેટ્રોલ/ડીઝલ આમ જ વેસ્ટ જાય છે.
આ બચાવવા શું કરવું એ કહેવાની જરૂર નથી. પણ છતાંય કહું કે સિમ્પલ છે, ટ્રાફિક સિગ્નલ પર ગ્રીન સિગ્નલ પહેલા વાહનનું એન્જીન બંધ રાખવું અને ગ્રીન સિગ્નલની ગંધ આવવા મંડે એની બે સેકન્ડ પહેલા એન્જીન ફરીથી સ્ટાર્ટ કરવું. પોતાનું વાહન માત્ર ઓન ઓફ કરીને આગામી પેઢીને થોડું વધારે પેટ્રોલ/ડીઝલ ગિફ્ટ આપી શકાય એનાથી સહેલું બીજું શું હોઈ શકે!
કેટલાંક કિક સ્ટાર્ટ બાઈકર્સને વળી એમ પણ થાય કે દરેક સિગ્નલ પર એન્જીન બંધ કરીને ફરી ચાલુ કરવા કિકો મારે કોણ? તો એમને મારે કશું કહેવું નથી, પણ એટલિસ્ટ સેલ સ્ટાર્ટ વાહનો જેમની પાસે છે એ લોકોય જો આ અનુસરે તો કદાચ પેટ્રોલ/ડીઝલ આપણી પછીની નિર્ધારિત કરેલી પેઢીઓ કરતા એકાદ બે પેઢી વધારે ચાલે..નહીં?
(તા.ક. - અહીં કોઈ મને 'ગાંધીજીની ગોળ ખાવાની ટેવ' વાળી વાત કહે તો એમને પહેલા જ કહેવાનું કે મેં મારા રોજના ઇમ્પ્લીમેન્ટેશન પછી જ આ લખ્યું છે. આંખો ખોલવી જરૂરી છે, નહીં તો ખાડાની જાણ હોય છતાં બંધ આંખે એમાં પડી જવું એ ક્યાંની સમજણ?!)

વિચાર વિમર્શ

#વિચાર_વિમર્શ

"તમે બાહુબલી જોયું?"
"ના ના! એ બધું આપણાં કામનું જ નહીં"
થોડા ઘણા પરિચય વિષયક સંવાદોની આપ લે થયા પછી મેં એમણે અમસ્તું જ પૂછ્યું.

થોડા વખત પહેલા કેમિકલની એક નામાંકિત કંપની કામથી જવાનું થયેલું. થોડી વાર ટ્રાયલ એન્ડ એરરથી પ્રોબ્લેમ રિઝોલ્વ થઈ ગયો પણ યુનિટ અન્ડર ઓબ્ઝર્વેશન હતું એટલે પેનલ ઓફિસમાં બેસવા સિવાય કોઈ વિકલ્પ નહતો. ત્યાં મુલાકાત થઈ એક ઓપરેટર સાથે! એક્ચ્યુલી એક મોટી ઉંમરના ઓપરેટર સાથે જે લગભગ મારા દાદાના સમવયસ્ક હતા. લગભગ વીસ વર્ષથી આ જ જગ્યાએ સર્વિસ આપતા.

"બઉ ચાલ્યું પણ.. જોવા જેવું છે", મેં કહ્યું.
"અમેય બઉ ચાલ્યા એમ તો! અમને જોવા કોઈ નઈ આવ્યું.. હાહાહા"
હું પણ હસ્યો.
"અમારે એ બધું જૂનું થયું હવે તો અધ્યાત્મના રસ્તે છીએ"
"એટલે ભજન સાંભળવા, આખ્યાન સાંભળવા, દીવો આરતી કરવું એ બધું?"
"ખરેખર એ બધું આધ્યાત્મ છે જ નહીં સાહેબ"
મને ઝટકો લાગ્યો અને કુતુહલ પણ થયું કે ચર્ચા રસપ્રદ થશે.
"તો પછી શું  છે આધ્યાત્મ?", મેં પણ કશું જ ન જાણતો હોય એમ પૂછ્યું.
"તમને શું લાગે છે?"
"ભગવાનને મેળવવા થતી તપસ્યા?"
"તો પછી ભગવાન કોણ છે?"
"બ્રહ્મા, વિષ્ણુ, મહેશ, કૃષ્ણ એ બધા. આઈ મીન પરમાત્મા"
"એ બધા પરમાત્મા કે દેવાત્મા?"
"ઓબવ્યસલી પરમાત્મા જ ને"
"ત્રણેયને એક જ શબ્દમાં શું કહેવાય?"
"ત્રિદેવ", મેં કહ્યું
"બસ તો જવાબ મળ્યો ને તમને?"
"હમ્મ! તો પરમાત્મા કોણ?"
"ચાર આત્મા હોય. પ્રેતાત્મા, જીવાત્મા, દેવાત્મા અને પરમાત્મા"
"બરાબર"
"દેવ બન્યા પછી પરમ તત્વ એટલે કે પરમાત્માને ના પામી શકાય એટલે જ દેવોએ મનુષ્ય અવતારને દુર્લભ ગણ્યો છે"
"કેમ?"
"સાદી વાત છે. કૃષ્ણ એ વિષ્ણુના મનુષ્ય અવતાર હતા બરાબર?"
"હા, બરાબર!"
"હવે જો વિષ્ણુ જાતે જ પરમાત્માને પામી શકતા હોત અથવા તો પોતે જ પરમાત્મા હોત તો એમણે  મનુષ્યવતાર કેમ લીધો? અને પોતે ગુરુ બનવાની ક્ષમતા હોવા છતાં સાંદિપની ઋષિ કે જે હતા તો મહાન ઋષિ પણ અંતે તો સામાન્ય મનુષ્ય જ ને?  તોય એમને પોતાના ગુરુ બનાવ્યા, બરાબર?"
"હમ્મ. મતલબ કે દેવાત્મા એ જીવાત્મા થકી પરમાત્માને પામી શકે પણ જીવાત્મા જો ધારે તો સીધો જ પરમાત્મામાં વિલીન થઈ શકે"
"બરાબર સમજ્યા તમે! એટલે આધ્યાત્મ મતલબ કે જીવાત્માનું પરમાત્મા સાથે સીધું જોડાણ પણ વાયા કોઈ સદપુરુષ કે જેને શાસ્ત્રોમાં સદગુરુ કહ્યા છે"
"તમે નહીં કહો તો ચાલશે", મેં છેલ્લે કહ્યું.
"તમારા જેટલો હતો ત્યારે મારુ જ્ઞાન ચોક્કસ તમારાથી ઓછું જ હશે.. એ હિસાબે 'તમે' તો બને જ ને"એમણે કહ્યું, "અને હવે જવું હોય તો નીકળો આ તો ચાલ્યા કરશે હવે", એમણે યુનિટ તરફ આંગળી ચીંધીને કહ્યું.
#એક_આધ્યાત્મિક_અનુભવ

And she had gone

The loving memory of the girl whom I loved,yet could not Marry.
"Tere Jaane Ka Asar Kuch Aisa Hua Mujh Par,
Tujhe Dhoondate Dhoondate, Maine Khud Ko Paa Liya."

...Otherwise I wouldn't have come across this type of writing in me.

"Days pass by somehow,
But Nights now wagon of the pain,
Injuries may heal with time,
But marks will always remain restless on my comfortable bed,
I toss and turn and try to sleep,
But thoughts are bulking my head,
And have formed huge heap,
The past is flashing its scorching light beams,
Tearing me apart, Breaking me at the seams,
The darkness of my life is more visible in the dark,
And now I am trying to give it a voice,
Trying to speak my Heart."

At the end of this, I want to tell u that,

"You are attraction of mine,
You are addition of mine,
You are satisfaction of mine,
Yeah! You are love of mine."

Love you forever till I am taking my last breath of my life....
       --Jaimin Patel

And it all got painted BLUE

She was in Blue when he saw her for the first time!

He got caught staring at her and her Blue eyes mesmerized him. He decided not to look at her again; But Blue has had its own charm. He got enchanted by the Blue. So he finally gathered the courage and asked her name.

The Blue made him talk to her and his few black, buried feelings turned Red, turned fresh. The mind and heart got into arguments.

The mind took control for a while. The mind was aware about the White, the Black, the dark Red; all the feelings of the past. All the feelings, covered by fake smiles, hidden tears and preserved by loneliness.

But the Blue was unavoidable!

It started showing the effects. All the colors accepted the Blue shades; But Black wasn’t ready to accept any color. Blue was like the flowing river, wasn’t ready to give up so easily.

Every time he forced himself not to think, his thoughts exploded into life and renewed forces.  And every time, the Black buried feelings turned Red, turned fresh.

A sudden flashback reminded him the darkness of the dusk after every shining dawn.

But Blue had its own plan; it entered through the cornea, got focused by the lens. Having scattered by the retina and carried by the nerves finally got dissolved in the brain. It made him rethink over the past colors from a different point of view.

He felt like he was in the middle of the ocean; Sky, water and the Heart, everything Blue. It all took him to a new beginning, Fresh White. But after a while it all got painted Blue!

He always enjoyed the walks at the beach, looking at the horizon. The simple reason perhaps the Blue, the calmness of the Blue….!

 

                        -Jaimin Patel